دونه برف

یک روز مانده به عید باهم میرویم بیرون که برای شماکفش بخریم به مغازه بابا که میرسیم بابا را محکم بغل میکنی باهم میرویم کفش فروشی انگار دیر کرده ایم همه کفشهای خشکل تمام شده بابا پیشنهاد میدهد با همین کفشها سر کنی تا شاید توی مسافرت جیز قشنگی به چشممان بخورد ما قبول میکنیم بابا گرسنه است و وقت نهار میرویم غذا خوری انگار تو هم گرسنه هستی هر سه حسابی غذا میخوریم بعد مغازه ها باز میشوند بابا و تو یک جفت کتانی قرنز پسند میکنید از بابا خداحافظی میکنیم تو توی راه کنار همه تشت های ماهی میایستی ارام نگاهشان میکنی و می گویی مامان ماهیای ریز چی میگن؟ ببین یه چیزی میگن بعد شروع میکنی به جواب سلام دادن یک عالمه سلام همه م...

روز تولدت رسید امسال خوب تولد رو میفهمی.کیک.کادو .بادکنک همه را خوب میفهمی یاد دوم اسفند 91 می افتم شب قبل از بدنیا آمدنت از وقتی مهمان دلم شده بودی خواب از چشمم فراری شده بود اما آنشب همه چیز فرق داشت بابایی خوابش برد چون همیشه این روزهای نزدیک عید کارش زیاد است من باید قران را تمام میکردم،نذر ماندنت را ادا میکردم جرا دروغ هنوز هم یادم نمیرود چقدر ترسیده بودم شب صبح شد من تمام شب بیدار حسین عزیز لحظه بدنیا امدنت را تمام دنیا عوض نمیکنم چون بیهوش نبودم همه چیز را لحظه به لحظه به یاد دارم توی اتاق عمل با گریه به دکتر گفتم تو رو خدا بذارین ببینمش دکتر به پرستار اجازه داد تو را نشانم دهد پوست تنت انگار ابی کمرنگ بود ...

از پله های پاساژی که مغازه بابا انجاست بالا میرویم میگویی مانییی میریم کتابخونه آرهههه ،من خوبمممم یعنی من خوب بودم با اینکه کلی شلوغ کرده ای قبول میکنم چون تو خوبی میرویم توی یک کتابفروشی خلوت برای اولین تجربه جای خوبی است میبرمت کنار قفسه کتابهای گروه سنی الف یکی از کتابها را برمیداری ( منم نی نی ناقلا   به موقع میخورم دوا ) بعد هم یکی دیگر که فقط از کلاغ روی جلدش خوشت امده میگویی مانی عمو اومده بود تو خوابم کلاغ میپروند(چند شب پیش برای اولین بار خوابت را برای من وبابا با ترس توضیح دادی) کتابها را میگیری دستت میگویی مامان بریم خونه بخونیم میگویم باید پول بدهیم کتابها رابخریم پول را میگیری و میدهی به کتابفروش ...

ایستاده ام کنارپنجره،هوا هنوز تاریک است.چراغهای پیاده رو روشن.ساعت حوالی شیش با خودم فکر میکنم قبلترها فقط برای کنکور آزمایشی زود از خواب بیدار میشدم آنهم حدود هفت.وقتی برمیگشتم تا عصر به جبران این زود بیدار شدن میخوابیدم حالا درست از زمانی که تو آمدی توی دلم خوابم کم شد و کم شد تا رسید به بی خوابی و الان تبدیل شده به بدخوابی. به دکتر میگویم آقای دکتر پسرم تا صبح حدود هشت یا نه بار بیدار میشود و گریه میکند دکتر میگوید این جور بچه ها اختلال خواب دارند دیفن هیدرامین بده قبل از خواب اشک تو چشمهایم جمع میشود و نمیگویم که میدهم اما اثری ندارد. کوچولوتر که بودی همه میگفتند بزرگ بشود درست می شود سختیش تا پایان شیش ماهگی است.شیش ماه...

انگار تمام زندگیم شده فاصله یین این تب تا آن تب شبهای بیدار ماندن،دلهره،اشکهای تو، هر روز که میگذرد شیرین زبانتر میشوی با اداهایت دل من وبابا را آب میکنی بابا بزرگ که رفت کربلا من وقت خداحافظی خواستم برای تب نکردنت دعا کند هنوز منتظرم صاحب اسمت به حرمت هم اسم بودنتان شفایت دهد.

احساس میکنم داری بزرگ میشوی وقتی بغلم میکنی وقتی میگویی ماما دوست دارم وقتی به من پناه می اوری وقتی جایی میروم و تو به مادر میگویی مامانو میخوام وقتی منتظرم میمانی وقتی صبح از خواب که بیدار میشوی به رویم لبخند میزنی ... امروز خاله پرسید تو را بیشتر دوست دارم یا بابا را گفتم دوست داشتن تو شبیه دوست داشتن هیچ کس نیست

اولین کتابی که برات خوندم کتاب قیافه های بامزه بود هنوز یکسالت نشده بود، و تو کتابتو پاره نکردی امروز گفتی مامان تتاب بخونیم رفتیم و کتاب جدیدی که خاله مریم برات گرفته بود رو آوردیم وخوندیم(خشم قلمبه) تو آروم نشستی و گوش دادی.بعد گفتی مامان خوشله شب دایی مجید اومده بود خونمون اومدی گفتی ماما تتاب تشم دلمبه رو بیاریم داداش بخونیم من کتابو دادم بهت و تو صفحه صفحه کتابو براش توضیح دادی... ---(((خدایا شکرت بخاطر نعمتی که به ما دادی.کمک کن لیاقتشو داشته باشیم)))---